නොයුතුයි සිතෙන – සියල්ල සිදුවෙන

.
සමහරක් හීන ඇත –
දකින්නත් පෙර,
අමතකම වී යන .
අහු කොන් ඉතිරි වී,
වරින්වර මතුවෙන

රුදු නිය පහරය –
කිසිදා සුව නොවෙන
සුව වීමටද ඉඩ නොදීමෙන්,
රිදී රිදී සුවපත් වෙන

ඉතා කෙටි ගමන්වල,
අතරමඟ හමුවන –
සමහරක් කවි ඇත,
නොලිය යුතු වූවද ලියවෙන

නොයුතුයි සිතෙන
සියල්ල සිදුවෙන –
යුතු කිසිවක් ම සිදු නොවෙන,
වියහැක විය යුතු
හොඳම දෙය.

හිතේ ඉපදෙන සෑම මලටම
නමක් දෙන්නට බැරිකමින්,
සුවඳ බෝ විට අතරමං වෙයි
ඇතැම් කඳුවල දැවටෙමින් ,
දෙකන්දක් මැද නිම්නයක 
තද හුදෙකලාවක තනි වෙමින්,
පරණ කවියක් කඳුළු වෙනවා,
රසදියේ ඇති ගනකමින්

භූ කම්පන

ඔබට මා අමතක බව
දිගින් දිගටම සනාථ වූ පසුවද,
විටින් විට ඉතා කුඩා
භූ කම්පන නැගෙයි !
.

නටඹුන් බොහොමයක් මැද,
භෂ්ම වූ මතක
දුහුවිලි කැළඹෙයි!
.

එක් ඇස් බැල්මකින් ඇහැරෙයි –
යළිත් බිඳ වැටී විසිරෙයි,
සිහින වැළලූ සොහොනක
ප්‍රේමයක් උත්ථානය වෙයි –
.

මොහොතින් සියල්ල තවත් කම්පනයකට හසුවෙයි!
.

එවන් භූ කම්පන රැසකින් පසුව,
බොහෝ දේ නැති වෙයි
ජීවිතය වැනි ඇතැම් සුළු සුළු දේ ඉතිරි වෙයි.

අප

මේ මහා භද්‍ර කල්පය ය අප අතර,

ඔබ මුණිවර පහනක් සේ

නිවීමට ආසන්නයේ දැවෙන,

මා දැවී දැවී නොනිවෙන.

වැළපිල්ල

මෘදුය;
උණ පඳුර පාමුල
තෘණ පලස.

උණ පඳුර වැළපේ ය,
බිමට නැමීමෙන් අනතුරුවද,
තෘණ පඳුරු වැළඳගත නො හැකිව.

සොහොන්

කපා මුදුන් කොට,
මුදුන සම කොට,
සැදූයෙන් පාත්තිය;
පෙනේ ය එය,
අලුත වැසූ සොහොනක් මෙන්.

මියගිය පොළොව බදාගෙන,
අව්වට මැළවුණු අමු මිරිස් පැල,
හඬා වැටෙන්නාක් මෙන්.