ඇත්තටම එයාගෙ නමේ බෝපෙත්තා කියල කෑල්ලක් තිබ්බෙ නෑ. කළු නූලක එල්ලපු සුරයකුයි, බෝ කොළයක හැඩයක් තියෙන පංචායුධයකුයි එයාගෙ බෙල්ල වටේ එල්ලලා තිබ්බ නිසා සමහරවිට එයාට ඒ නම වැටෙන්න ඇති.
එහෙම නැතත් කවුරු හරි එයාගෙන් නම මොකක්ද කියල අහුවම එයා දෙන උත්තරේ ඇහෙන්නෙ “බෝපෙත්තා ” වගේ.
ගිනි අව්ව අතින් මුවාකරන් බෝපෙත්තගෙ අම්ම එයාව වඩාගෙන පාර පැනල මිසිලින් නෝනගෙ ගෙදරට යනව. උදේ දහයට විතර එන මේ ගමන, දවස ගානෙම සිද්ද වෙන්න ඕන යුතුකමක් විදිහටයි මිසිලින් නෝනත් හිතුවෙ. බෝපෙත්තගෙ අම්ම මිසිලින් නෝනගෙ ගෙදර ඇවිත් බෝපෙත්තව නාවනව. සබන් පවුඩර් ගානව. සුවඳ ඉහිරෙන පොඩි එකාව ඔඩොක්කුවෙ තියාගෙන මිසිලින් නෝන බෝපෙත්තගෙ අම්ම එක්ක පොඩි පොඩි ඕපදූප හලනව.
බෝපෙත්තට අවුරුදු හය වෙන්න ඔන්න මෙන්න. ඒත් අවුරුදු දෙකක තරමටවත් මොළේ හැදිල නෑ. ඇඟ පත පොඩි, පොකුටු කොණ්ඩයක් තියෙන හරි ආදරේ හිතෙන ළමයෙක් එයා. කට ඕනවට වඩා ඇරෙන නිසයි, කට පුරාම දත් නිසයි බෝපෙත්ත අඬද්දි නම් ටිකක් අමුතු පෙනුමක් ආව. ඒත් ආදරේ අම්මෙක් ඉන්නකොට බබෙක් අඬන්නෙ මොකටද? බෝපෙත්ත හුඟක් වෙලාවට හිටියෙ හිනා වෙවී.
බෝපෙත්තගෙ අම්මත් හරි පුංචි කෙනෙක්. උස මහත නැති හරි තරුණ පාට ලස්සන ගැහැණු කෙනෙක්. බෝපෙත්තයි අම්මයි හිටියෙ මහ ගොඩක් සෙනඟ ඉන්න ගෙදරක. නපුරු පාට තාත්තෙකුයි,එයාගෙ කලින් කසාදෙන් උපන් එක එක වයස්වල ළමයි ගොඩ දෙනෙකුයි ඒ ගෙදර හිටිය. ඒ වගේම ඒ තාත්තගෙ අම්මත්. ඒ ඔක්කොම අතරෙ කැඩෙන බිඳෙන මැට්ටෙන් හදාපු පිළිම දෙකක් වාගේ සිනිඳු සියුමැලි පාට බෝපෙත්තයි, නිතරම අසනීප පාටට, ඔතෑනිවට ඉන්න එයාගෙ අම්මයි ඒ ගෙදරට නොගැළපෙන පිංතූර පොතකින් කපල අලවපු දෙන්නෙක් වාගෙ පේන එක නවත්තන්න බෑ. ඒ වගේම මනස නොවැඩෙන – එහෙමත් නැත්නම් නුහුගුණේ දරුවෙක් වදාපු නිසා ඒ අම්මයි – නුහුගුණේ දරුවයි ඒ මහ සෙනඟ ගොඩේ තනිවෙච්චි ගතියකුත් තිබුණ. මේ දෙන්න ඒ ගෙදර ගෝසාව අස්සෙ හැංගිල හිටියෙ. එයා හයියෙන් ඇඬුවොත් අම්ම බැණුම් අහනව කියල බෝපෙත්ත දැනගෙන හිටිය. ඒ දෙන්න හයියෙන් හිනා වුණේ මිසිලින් නෝනගෙ ගෙදරදි.
දවසක් පාන්දර පන්සල පාරෙ කට්ටිය ඔක්කොමල බෝපෙත්තගේ ගෙදරට දිව්ව. මිසිලින් නෝනත් කොර ඇන ඇන ඒ පස්සෙන් වැටුණ. ඇතුල් ගෙයි කාමරේක ලී ඇඳක් උඩ බෝපෙත්තගෙ අම්ම වැතිරිලා උන්න. හුස්ම ගන්න තරමෙ හෙලවිමක්වත් නැතුව. චූ දාගත්ත තෙත ජංගිය පිටින්ම බෝපෙත්ත අම්ම වැතිරිල ඉන්න ඇඳට නගින්න දෙතුන් පාරක් උත්සාහ කළා. බිම වැටුණ. ඇඳ වටේ වටවෙලා ඉන්න කට්ටියගෙ බෙරි වුණු මුහුණු දිහා බලාගෙන බෝපෙත්ත බෑඟිරි ගහල අඬන්න පටන් ගත්ත. ගෙදර ලොකු ගෑණු ළමය බෝපෙත්තව ඇදල අරන් කිහිල්ලෙ ගහගෙන කාමරෙන් එළියට යන ගමන් තදින් කන මිරිකුව.
මළ ගෙදර දවස් හරි ඉක්මනට ගෙවුණ. මිනිය තියෙනකම් බෝ පෙත්ත මිනී පෙට්ටිය ගාව බිම වැතිරිල උන්න. වරින්වර එහෙ මෙහ යන ට්‍රේවලින් ඔරේන්ජ් බාර්ලි බිව්ව. අන්තිමට ඔරේන්ජ් බාර්ලි අල්ලපු මනුස්සය ඒ පැත්තට ආවෙත් නෑ.
බෝපෙත්ත සීතලට පොළොවෙ දිගාවෙලා උන්න. කන්න දෙන්න කෙනෙක් හිටියෙත් නෑ. කාටවත් බෝපෙත්ත ගැන බලන්න වෙලාවක් තිබ්බෙත් නෑ. එක පාරට සෙනඟ වැඩිවෙලා බෝ පෙත්ත පෑගෙන්න ගත්ත. බෝපෙත්ත “අන්නේ …අන්නේ …” කිය කිය අම්මව හොයමින් සෙනග අතරෙ එහෙ මෙහෙ ගියා. ටිකකින් සෙනඟ අඩුවුණා. අම්ම නිදන් උන්නු පෙට්ටියත් නෑ.
හරි ඉක්මනට කාලෙ ගෙවුණ. කවන්න කෙනෙක් නැතුව බෝපෙත්ත හාමත් වෙන්න ගත්ත. පස්සෙ තනියෙම බත් කන්න ඉගෙනගත්ත. බිම වාඩිවෙලා කකුල් දෙක මැද්දෙ ප්ලාස්ටික් පිඟානක දාල තිබ්බ සුදු බතුයි – පරිප්පු ටිකකුයි ඇටෙන් ඇටේ අහුලලා කටේ දාගෙන එක පාර ගිලින්න පුරුදු වෙන්න වුණා.
ප්‍රමාණෙට වඩා ඇරෙන කට නිසා බත් හැමතැනම හැලෙන්න ගත්ත. ඒ වගේ වෙලාවට ලොකු අක්ක – අත්තම්ම – මේ කවුරු වුණත් ළඟින් යන ගමන් තරු විසික් වෙන තාලෙට ඇලේට පයින් ඇනගෙන ගියා. කැරළි කෙස් අස්සෙන් ඔලුව ගෙඩි ගැහුණ. ටොකු ඇනලම ලොක්කිගෙ ඇඟිලිවල කරගැට ආව.
දවසක් ගෙදර පඩියක් හදන්න ආපු මේසන් බාස් උන්නැහෙ බෝපෙත්තව ඉල්ලගත්ත. ගෙදර අයත් බෝපෙත්ත මේසන් බාස් උන්නැහෙගෙ අත් උදව්වට දුන්න. ඇත්තටම කිව්වොත් බෝපෙත්ත මේසන් බාස් උන්නැහෙගෙ පස්සෙන් වැටුණ. දෙන අත් උදව්වක් නැති වුණත් බාස් උන්නැහෙ වැඩ කරන්න ගිය තැන්වලින් බෝපෙත්තට කන්න බතුයි – කරුණාවයි ලැබුණ.
“ඕකව මම අඬගහගන්නෙ වැඩට නෙමේ .. එදා මං එහෙ ගිය වෙලාවෙ බලාගෙන ඔයි කොල්ල බත් උලකට විඳින දුක.. මගෙත් එක්ක ආවොත් අඩුම ගානෙ වේලක්වත් බඩ පිරෙයි… ” බාස් උන්නැහෙ වාත අමාරුවෙන් දුක් විඳින මිසිලින් නෝනා එක්ක කියල තිබ්බ.
බත් කන වෙලාවට පයින් ඇනගෙන යන්න කෙනෙක් නැති එකම මදැයි.
සිංහල අවුරුද්ද ආව. හැමෝම නැකතට කැවුම්ගෙඩියි කිරිබතුයි කද්දි බෝපෙත්තව ගෙදරින් එළියට දාල දොර වහල ගෙදර අය අවුරුදු කෑම මේසෙ ඉඳුල් කළා. ටොමිය කන්පට ගැහුව. රතිඥ්ඥ පුපුරද්දි බයට බෝපෙත්තට චූ ගියා. ටිකකින් පොඩි අක්ක ඇවිත් ප්ලාස්ටික් පිඟානකට කිරිබත් කෑල්ලකුයි, ලුණු මිරිස් තලියකුයි, කොකිසකුයි දීල ගියා, ටොමියත් එක්ක බෙදාගෙන කන්න.
ඔහොම ඔහොම දවස් ගත වුණා. පෝය දවසක මහ ගාලගෝට්ටියක් ඇහෙන්න ගත්ත. “අන්නේ …අන්නේ …” කියල බෝපෙත්ත අඬනව ඇහුණ.
“හැමදාම කියනව පැදුර තෙමන්න එපා කියල… ” පැදුරක් වැටට උඩින් විසිවෙලා ඇවිත් පාරට වැටුණ. පොඩ්ඩි ඇවිල්ල පැදුර උස්සල ආයෙත් වත්තටම දැම්ම. ටිකකින් මහ ගින්නක්. පැදුරක් ගිනි අවිලුණා. කොට්ටෙකුත් පියාඹල ඇවිත් ඒ ගොඩටම වැටුණ.
“ඕකව උස්සල දාපියව් මේ ගින්නටම.. ” තාත්තගෙ කටහඬ.
නිල් වෙන්න ගුටි කාල, තොල පුපුරලා ලේ ගලමින් හිටි බෝපෙත්ත අඬ අඬම පාර දිගේ උඩහට දිව්ව. කබර සයිමන්ගෙ කඩේ අගුවෙ වාඩිවෙලා ඉකි ගගහ හිටිය මිසක් දවසටම මුකුත් කෑවෙත් නෑ. අන්තිමට එතනම නින්ද ගිහින්.
සිල්ගන්න ගිහින් හිටපු මිසිලින් නෝන හවස් වෙලා ගෙදර ආව. බෝපෙත්තලයි ගෙදර ගාලගෝට්ටිය එයා දැනගත්තෙ රෑ නිදි පැදුරෙදි. කකුලෙ අමාරුවත් නොතක මිසිලින් නෝන හැදුවෙ රෑම එහෙ යන්නයි. ඒත් දූ අම්මව නවත්තගත්ත. ගමේ අය බෝපෙත්ත ගුටි කද්දි බේරගන්න එනවට බෝපෙත්තගෙ තාත්ත කැමති නෑ. ඒ වෙලාවට එයා බෝපෙත්තගෙ අම්මව මතක් කරල බනින්නෙ ගමේම මිනිස්සුන්ව පාවල දීල. බෝපෙත්ත බේරගන්න එන නිසාම මිසිලින් නෝනා එක්ක බෝපෙත්තගෙ තාත්ත හොඳටම තරහයි. ඒ නිසා මේ රෑ එහෙ යන්න එපා එපාමයි කියල මිසිලින් නෝනගෙ දූ අම්මට කිව්වා. ඒ නිසා එළිවෙනකම් ඉන්න මිසිලින් නෝනත් හිතුව.
එළිවෙද්දි බෝපෙත්ත නෑ. කලින් දවසෙ ගුටි කෑවට පස්සෙ කොහෙ ගියාද කවුරුත් දන්නෙ නෑ. “කොහෙ හරි ඉඳල එයි.. අනේ ඒත් ඌ බඩගින්නෙ ඇත්තෙ.. ” පපුවෙ ලා දැවිල්ලක් එක්ක මිසිලින් නෝන ආපහු ගෙදර ආව.
ඒත් එදාත්, ඊට පස්සෙ දවසෙත්, ඊළග සුමානෙත්, ඊළඟ අවුරුද්දෙත් – අවුරුදු ගාණකිනුත් බෝපෙත්ත ගෙදර ආවෙ නෑ.
—————————–
දෙහිවල කනත්තෙ අදාහනාගාරෙ මිනියක් පිච්චෙනව. ඒ කුසුමාවතීගෙ මස්සිනා. සුදු ඇඳගත් සෙනඟ අතරෙ ආදාහනාගාරෙ බිත්තියට හේත්තුවෙලා ඉන්න කොණ්ඩේ පොකුටු වෙච්ච තරුණ පහේ පිරිමි කෙනෙක්, පරණ, ඒත් පිරිසිදු කොට කලිසමකුයි, මිකී මවුස් ඉන්න ටී කමිසෙකුයි ඇඳගෙන ජෑම් බනිසක් වික වික ඉන්නව. නළ දත් පෙන්න පෙන්න හිනාවෙනකොටයි ඒ බෝපෙත්ත කියල කුසුමාවතී අඳුනගත්තෙ. කුසුමාවතී ළඟට ගිහින් කතා කළා. බෝපෙත්ත බයෙන් වගේ බිත්තියට ඇකිලුණා.
” කොහෙන් ඇවිත් වැටුණද දෙයියො තමා දන්නෙ.. කාලයක් බොරලැස්ගමුවේ හිඟා කාපු එකෙක්ලු.. මං ඉතින් කන්න ටිකකුයි අඳින්න ටිකකුයි ගෙනත් දෙනව. කෙස් වැවුණම කපනව. අනේ දරුවෙක්නෙ.. අපේ ගෑණිත් කැමතියි ගෙදර ගෙනිහිල්ල තියාගන්න.. ම්හු.. බෑ.. ගෙවල්වල ඉඳල පුරුදු නෑ.. මෙතනම තමා.. ” ආදාහනාගාරෙ බලාගන්න මනුස්සය කියනව. එයා අඟුලානෙ කෙනෙක්.
“ඔහොම අය ඉන්න හෝම් තියෙනව. ගමේ එකෙක්නෙ.. ඒ හින්ද අතාරින්න බෑනෙ .. ” කුසුමාවතීගෙ විස්තරේ අහපු සිරි මහත්තය කියනව. මේ වෙද්දි බෝපෙත්තගෙ ගෙදර අය ගමෙත් නෑ. අන්තිමට සිරි මහත්තය ගමේ දෙන්නෙක් එක්ක දෙහිවල කිට්ටුව නිවාසෙකට බලෙන්ම අල්ලන් ගිහින් බෝපෙත්තව දානව. බෝපෙත්ත ආදාහනාගාරෙ බලාගන්න මනුස්සයගෙ කලිසමේ එල්ලිල අඬනව. “මයෙ පුතා යන්න දෙයියො.. මං මයෙ පුතාව බලල යන් එනවනෙ…ලොසින්ජර අරන් එන්නම් අම්මා.. යන්න දැන්.. ” ආදාහනාගාරෙ බලාගන්න මනුස්සය කඳුළු පුරෝගෙන බෝපෙත්ගෙ ඔලුව අතගානව.
“අනේ මහත්තයො..ඒ වගේ තැනක හිටියොත් පින්නෙ හිරිකඩේ දුක් විඳින්නෙ නැතුව නිදාගන්න තැනක්වත් ලැබෙයි..” ඒ මනුස්සය සිරි මහත්තයට කියනවා.
ඊළඟට ආවෙ වෙසක් දවස්. හෝම් එකේ අයටත් සිල්. වෙසක් ඉවරවෙලා ගිහින් බෝපෙත්තව බලල එන්න ඕන කියල ආදාහනාගාරෙ බලාගන්න මනුස්සය හිතනව. ඒත් ආයෙම වතාවක් එයා බෝපෙත්තට ලොසින්ජර අරන් එන්න කලින් බෝපෙත්තව එයාගෙ අම්ම ඇවිත් එක්කගෙන ගිහින්. යන්නම ගිහින්.
සමහරවිට උප්පැන්නයක් තියෙන්න ඇති, ඒත් හරියටම දන්නෙ නැති බෝපෙත්තට මරණ සහතිකයක් ලැබෙනව. ජීවත් වුණාද කියල ෂුවර් නැති වුණාට මළා කියල ෂුවර් කියන්න වගේ ආපු ඒ සහතිකේ මරණයට හේතුව “හර්ද්‍යාබාධයක් ” කියල ලියවල තියෙනවා. කවුරුත් නොදන්නව වගේ හිටියට බෝපෙත්තට හදවතකුත් තිබිල තියෙනව.
අවුරුදු තුනක්ම බෝපෙත්තට හෙවන වුණු දෙහිවල කනත්තෙම කෙළවරක බෝපෙත්තට වලක් කැපෙනව. කවුරුත් නොහඳුනන කෙළවරක බෝපෙත්තගෙ කතාව ඉවර වෙනව.
නත්තල් හීතල එනව. ජනේරුව එනව. අවුරුදු ඊළඟට. රතිඥ්ඥ පුපුරනව. වෙසක් මාසේ මල් පිපෙනව. බන ඇහෙනව. දන්සල් පෝලිම් හැදෙනව. පොසොන් පහුකරන් ඇසළත් ඊළඟට ආයේ නත්තලුත් එනව. දෙහිවල කනත්තෙ කෙළවරක නමක් නැති සොහොනක් උඩ මල් පිපෙනව.
අපි කාටත් ජීවිතේ කොහේදී හරි බෝපෙත්තෙක් හමුවෙනව. කන්න ටිකක්, ඉන්න තැනක්, ආදරේ ටිකක් විතරක් ඇරෙන්න වෙන මොනවත්ම ඕන නැති බෝපෙත්තෙක්. සදාකාලික ළමා කාලයක තනි වෙච්ච බෝපෙත්තෙක්. කවදාවත් ළමා කාලයක් නොලැබුණු, කයින් විතරක් වැඩුණු බෝපෙත්තෙක්. ඔබට – මට වගේ ලොකු හීන මොකවත්ම නැති, ආදරේ විතරක්ම ඉල්ලන අහිංසකයෙක්.
ඔබත් මමත් දවස ගානෙ ආදරේ නාස්ති කරද්දි, ඒ අය ආදරේ නැතිවම මැරිල යනවා.
—————————————————————————
* සත්‍ය සිදුවීමකි. බෝපෙත්තා මියයනවිට ඔහුගේ ශාරීරික වයස අවුරුදු විසි හතකි. මානසික වයස අවුරුදු පහකි.
