කර වටේ අත ඔතන් උරහිසක් ඉම්බට,
කොච්චරක් කතන්දර නොකිය මඟ හැරියද –
කප්පරක් හීන පපුව යට තිබුණට,
තත්පරෙන් පංගුවක් අපි අපේ වී හිටියද ?
පාලු කැපෙන්නත් එක්ක සල් මලුත් ඉහිරුණ,
පිනි පෙඟුණු නිල්පාට සිනිදු තණ බිස්සක-
හුස්ම වැදෙන ගානටම එක ළඟින් හිටියට,
අපි ඉන්නෙ දෙලොවක – වෙන වෙනම කැරකෙන.
දවස ගානේ මතක හිරිකඩට තෙමුණට,
හීතලට, ගින්දරක් තුරුළු කරගෙන කෝම?
ඇස් පිල්ලමක් එක්ක කඳුළු බිංදුවක් පා කොට
අපි වෙන්වෙලා යමු ඈත හුදෙකලා නිම්නෙට.
හිතේ ඉපදෙන සෑම මලටම
නමක් දෙන්නට බැරිකමින්,
සුවඳ බෝ විට අතරමං වෙයි
ඇතැම් කඳුවල දැවටෙමින් ,
දෙකන්දක් මැද නිම්නයක
තද හුදෙකලාවක තනි වෙමින්,
පරණ කවියක් කඳුළු වෙනවා,
රසදියේ ඇති ගනකමින්
ඔබට මා අමතක බව
දිගින් දිගටම සනාථ වූ පසුවද,
විටින් විට ඉතා කුඩා
භූ කම්පන නැගෙයි !
.
නටඹුන් බොහොමයක් මැද,
භෂ්ම වූ මතක
දුහුවිලි කැළඹෙයි!
.
එක් ඇස් බැල්මකින් ඇහැරෙයි –
යළිත් බිඳ වැටී විසිරෙයි,
සිහින වැළලූ සොහොනක
ප්‍රේමයක් උත්ථානය වෙයි –
.
මොහොතින් සියල්ල තවත් කම්පනයකට හසුවෙයි!
.
එවන් භූ කම්පන රැසකින් පසුව,
බොහෝ දේ නැති වෙයි
ජීවිතය වැනි ඇතැම් සුළු සුළු දේ ඉතිරි වෙයි.
“සයිබොරුකාරයා” යන නම ගම්වල යෙදෙන්නේ ලොකුවටම බොරු කියන්නන් උදෙසා ය. සයිබොරුකාරයන් ට ඕනෑ තරම් බොරු කිවිය හැක. ඇතැම් බොරු බොරු ම බව අසන්නන් ඇස් පනාපිට ඔප්පු වෙද්දී ම, බොරුවේ ඉතිරි ටිකත් දෙසාබෑම සයිබොරුකාරයාට නොකළ හැක්කක් නොවේ.”සයිබොරුකාරයන්ගේ” සයිබොරුවලට අහුවෙන්නන් ද මේ කියන්නේ මහා බොරුවක් බව ඇතැම්විට මුල සිටම දැන සිටිති. එහෙත්, ඔවුන්ටද, “අහුවෙන්නට හිතෙන තරමට ම” රසවත්ව මේ බොරුව ගෙනයාමට “සයිබොරුකාරයන් ” නිර්මාණශිලිය.
බොරුව ලොව ඕනෑම තැනකට පොදු වන්නාක් ම, සයිබරයටත් බොරුව පොදු ය. ලොව අස්සක් මුල්ලක් නෑර අන්තර්ජාලය ව්‍යාප්ත වීමත් සමඟ, මේ “සයිබොරුවනුත්” ජාලගත වූහ. දත්ත සඳහා වැයවන සුළු මුදලට නො සරිලන තරමේ මාහා පරිමාන බොරු, උපරිම නිර්මානශිලිත්වයකින් ද යුක්තව සමාජ ගත කිරීමට ඇත්තටම මහන්සිවන මේ පිරිස නිසා, දයිනිකව ඇන්දෙන්නන් ගේ ගණන සුළුපටු නොවේ. කොපමණ විචාරශීලි අයෙකුට වුවද සම්පුර්ණයෙන්ම ගැලවී සිටිය නොහැකි තරමට, මේ ජාලගත බොරුකාරයන් සුක්ෂම ය. ප්‍රසිද්ධ පුද්ගලයන් අලලා ව්‍යාජ පුවත් නිර්මාණය කිරීම, රටේ කතාබහට ලක්වන පුවතක ආන්දෝලනාත්මක නැම්මක්, ප්‍රධාන ධාරාවේ සිදුවීමක අප්‍රධාන කොටසක් ඉලක්ක කොටගෙන නිර්මාණශීලි මෙන්ම ඇදහිය හැකි මට්ටමේ සාක්ෂි ද සහිත කතාන්දරයක් සම්පාදනය කිරීම සයිබර් බොරු අතර ඉතාමත් සුලභ ය.
සයිබර් බොරු කීම ද කලාවකි. රස්සාවකි. ඇතැම් ආයතන නිල නාමයක් රහිත, එහෙත් වැටුප් සහිත තනතුරක් ලෙස ට සයිබර් බොරුකාරයන් සේවයේ යොදවති. ඒ වැඩිමනක් ම, තමන් හා තරඟ වදින ආයතනවලට “හොඳ තරඟයක්” දීමේ අරමුණින්, එකී තරඟකාරී ආයතනවල විශ්වසනීයත්වයට හානි කිරීමේ අරමුණ ඉටුකරගැනීම සඳහා ය. තවත් ආයතන මේ සයිබර් බොරු උපයෝගී කරගන්නේ උපරිම නිර්මාශිලිත්වය සහිත ව, වැඩි පාරිභෝගිකයන් පිරිසකගේ අවධානය දිනාගැනීම උදෙසා ය. එමෙන් ම ආකර්ශනීය තේමාවකින් යුතු වීඩියෝවක් හෝ පුවතක් ඇති බවට අඟවා, නරඹන්නන් ඒ ඒ වෙබ් අඩවියේ ඇති වෙළඳ දැන්වීම කෙරෙහි යොමු කිරීම මේ එක් ආකාරයක “සයිබර් බොරු”වකි.ෆේස්බුක් වැනි සමාජ වෙබ් අඩවි උපයෝගී කරගෙන ඔවුහු මේ “හානි රහිත – වාසි සහිත” බොරු පතුරවති.
පහත දැක්වෙන උදාහරණය සලකන්න.
” මේ දැන්වීම ඔබේ ෆේස්බුක් ගිණුමේ හුවමාරු කර වටිනා ජංගම දුරකතනයක් දිනාගන්න. ඔබ කළ යුත්තේ ඔබට ජංගම දුරකථනය අවශ්‍ය වර්ණය අපවෙත දන්වා එවීම පමණයි.”
මේ ආකාර දැන්වීම් සමාජ ජාල පරිහරණය කරන ඔබ කොතෙකුත් දැක ඇතුවාට සැක නැත.ඇතැම්විට ඔබේ සමාජ ජාල පිටු හරහා මිතුරන් අතර විසිරුවා හරිනවා ද විය හැක.එයින් ඇතැම් දැන්වීම් සත්‍ය ඒවාද විය හැක. එහෙත් ඒ ආකාරයෙන් පලවන දැන්වීම්වලින් සත්‍යවශයෙන් ම පොරොන්දු ඉටු වී ඇති බව පෙනී යන්නේ අවස්ථා කොතරම් ප්‍රමාණයක ද?
ආයතනිකව පඩි ලබන සයිබර් බොරු කාරයන්ට අමතරව, සයිබරයේ “සයිබොරු” පැතිරවීම ස්වයං රැකියාව කරගත් පිරිසක් ද සිටිති.
අසාධ්‍ය රෝගියෙකු වෙනුවෙන් හෝ යම් කිසි සමාජමය යහ ක්‍රියාවක් උදෙසා අරමුදලක් රැස්කරන මුවාවෙන් හෝ, කොටස් වෙළඳපොල ගනුදෙනුවක්, ව්‍යාපාර හවුලක් මෙන්ම නිත්‍යානුකුල නොවන පිරමිඩ ව්‍යාපෘතිවලට ඔබ හවුල්කරගෙන ලාභාංශ ලබාදෙන මුවාවෙන් මුදල් රැස්කිරීම මගින් දිනකට ඉලක්කම් හතරේ ආදායම් උපයන පිරිස් නැතුවා නොවේ. මෙම සයිබර් හොරුන් නිසා, සද් චේතනා පෙරදැරිව ඉදිරිපත්වන පුද්ගලයන්ගේ සද් ආධාර, නොලැබිය යුත්තන් අතට පත්වනවාක් මෙන් ම, සැබෑ අරමුණු උදෙසා සයිබර් පිහිට පතන්නන් ගේ අරමුණු අසාර්ථක වීමේ ඉඩකඩක් ද පවතී.
එමෙන් ම පුරුද්දට බොරු කියන්නනුත් ජාලගතව සිටිති. ඔවුන්ට බොරුව හරහා මුදල් ඉපයීමේ, ආයතනයකට සේවය කිරීමේ අරමුණකින් තොරව, බොරුවක් පතුරවා ඊට ලැබෙන “හිට්ස්” ගණන් කිරීමේ මනොභාවයෙන් යුතු පිරිස මේ ගණයට වැටෙති. ප්‍රකට පුද්ගලයෙකු මියගිය බවට පුවත් පල කිරීම මේ අතරින් විශේෂිත ය. පසුගිය කාලයේ සිදුවූ මේ සිදුවීම සලකා බලන්න.
කාලයක් අතිශය ජනප්‍රියත්වයට පත් ගායකයකුගේ බරපතල අසනීප තත්වයක් පිලිබඳ පුවතක් දනන් තුඩ තුඩ පැතිර යන මොහොතක, ඔහුට පිහිටවීම සඳහා අන්තර්ජාලය ද ඇතුළුව එකී මෙකී නොකී මාධ්‍ය හරහා අරමුදල් තර කෙරෙන මොහොතක, එම ගායකයා මියගිය බවට පුවතක් ෆේස්බුක් සමාජ අඩවියේ පළ විය.
රසිකයෝ කැළඹුණහ. පුවත පළ වී හොරාවකුදු ඉක්මයන්නට මත්තෙන්, දහසකට අධික පිරිසක් එය නරඹා තිබුණි.
ෆේස්බුක් ගිණුම් තුන්සියයකට අධික සංක්‍යාවක එය හුවමාරු වී තිබුණි.
අන්තිමේදී එය සාවද්‍ය පුවතක් බව නිල වශයෙන් දැනුම් දීම සඳහා මාධ්‍ය සාකච්චාවක් පවා පැවැත්වීමට පෙර කී ගායකයාගේ හිතවතුනට සිදුවිය.
ලෝක සයිබර් අපරාධ වැළක්වීමේ ආයතනයට අනුව, සාම තත්පරයකට වරක්ම, සාවද්‍ය පුවත් 17.000 ක් අන්තර්ජාලයට මුදාහැරේ. සෑම අන්තර්ජාල භාවිත කරන්නන් පස් දෙනෙකුගෙන් එක අයෙකු ම, පැය විසිහතරක කාලය තුළ දෙවතාවකට වඩා, අන්තර්ජාලයේ ඇති අසත්‍ය පුවතක් නිසා නොමඟ යාමේ ඉඩක් පවතී.
සයිබරයේ “සයිබොරුකාරයෝ” ඒ තරමට ම සිටිති.
ඉතින් අපි සියල්ලෝම සයිබර් අවකාශය තුල පහසුවෙන් ම “ඇන්දෙමින්” සිටින්නෙමු. එමෙන් ම “අන්දන්නන්” ද කොයි මොහොතක හෝ “ඇඳගන්නා” බව සිහි තබා ගනිමු.
සඳිනි තෙන්නකෝන්
දිනමිණ – 2015 මැයි 09
(Hector Hugh Munro හෙවත් Saki Munro ගේ The Open Window කෙටි කතාවේ පරිවර්තනයකි. )
” මගේ නැන්දා ඉක්මනින් ම ඒවි නටෙල් මහත්මයා… ” දැරිය කීවාය. ඇය ඉතා විනීත මෙන් ම තැන්පත් පෙනුමක් තිබූ පහළොස් හැවිරිදි දැරියකි. ” ඉතින් ඇය එනකම් ඔබට බලා ඉන්න වෙනවා.. කමක් නැහැ.. මම ඉන්නවනේ ඔබේ තනියට..”
පැමිණීමට නියමිත නැන්දණිය පිළිබඳව, මේ දැරියගේ සිත සතුටුවන ආකාරයේ යමක් කීමට ෆ්රැම්ටන් නටෙල් උත්සාහ කළේය. එමෙන් ම මේ සම්පුර්ණයෙන් ම නාඳුනන මිනිසුන් මැදට පැමිණීම තම ස්නායුවලට අත්කර දෙනු ඇත්තේ කුමනාකාරයේ සෙතක් දැයි ඔහු කල්පනා කළේය.
“ඔබ මේ පළාතේ මිනිස්සු ගැන මොනවම හරි දන්නවද?” දැරිය ඇසුවේ දිගින් දිගටම කල්පනාවේ ගිලී සිටි අමුත්තාගෙනි.
“මම අඳුනන කවුරුවත් මෙහෙ නැහැ..” නටෙල් කීවේය. “මෙහෙ දේවගැතිතුමාගේ පාලනය යටතේ තිබෙන කාර්යාලයේ මගේ අක්ක අවුරුදු හතර පහකට කලින් රැකියාවක් කළා. ඉතින් එයා තමයි මාව මෙහෙට යොමු කළේ. පළාතේ කිහිප දෙනෙකුගේම නමට මාව හඳුන්වාදීමේ ලිපි ඇය ලියල දුන්න..
සැපල්ටන් මහත්මිය විවාහකද, අවිවාහක්ද, වැන්දඹු ද යන්නවත් ෆ්රැම්ටන් නටෙල් දැන සිටියේ නැත. වචනයෙන් විස්තර කිරීමට නොහැකි වූවත් , මේ ගෙදර පිරිමියෙකු ජීවත්වූ ලකුණු ඇතැයි නටෙල්ට සිතුණි.
“මේ ඔක්තෝබර් මාසයේ හැන්දෑවක් වෙලත් අපි ඔය ලොකු ජනේලය වහන්නේ නැත්තේ ඇයි කියල ඔබට හිතෙනවා ඇති.. ” දැරිය කීවේ විශාල, උස් ජනේලයක් පෙන්වමිනි. විවෘතව තිබූ ඒ තුලින් නිවසේ උද්‍යානයට පිවිසිය හැකි බව නටෙල් දුටුවේය.
“අපොයි ඔව්.. ඇගේ කතා බහට මම සවන් දෙමින් හිටියේ ඉතා ආශාවෙන්…”
“මේ ජනේලය විවෘතව තියෙන එක ගැන ඔබේ විරුද්ධත්වයක් නැහැ කියල මම හිතනවා.. මගේ ස්වාමියා සහ මල්ලිලා දෙන්න දඩයමේ ගියානේ.. ඔවුන් ගෙට ඇතුළුවෙන්න පුරුදු වෙලා තියෙන්නේ ඔය ජනේලයෙන්.. අද ඒගොල්ලෝ විල්ලුවෙන් එහා මඩ වගුරේ දඩයමේ ගියා…
සැකයක් නෑ දැන් ඉතින් ගෙදර් ඇවිල්ල මේ මගේ බුමුතුරුණුවල මඩ ගානවා… පිරිමි අයට ඔව්වයේ ඒ හැටි ගානක් නෑ.. නැද්ද..?”
සතුන් දඩයම් කිරීම ගැන ඇය දිගින් දිගටම දොඩවන්නට වූයේ අප්‍රමාණ සතුටකිනි. වාසනාව තිබේ නම් ශීත සෘතුවේ වුවද තාරාවෙකු දඩයම් කරගැනීමට ඇති හැකියාව ගැන ඇය කීවාය. ෆ්රැම්ටන් නටෙල්ගේ සිතට මේ කතාබහ නිසා ඇතිවී තිබුණේ අප්‍රමාණ භීතියකි. ඇගේ දෙනෙත් ඔහු පසෙකින් තිබූ විවෘත ජනේලය දෙසට නිරතුරුවම යොමුව තිබූ අයුරු ඔහු භීතියෙන් යුතුව නිරීක්ෂණය කළේය. ඛේදවාචකයක සංවත්සරය යෙදී ඇති මෙවන් දිනයකම මෙහි පැමිණීමට සිදුවීම කෙතරම් අවාසනාවක් ද!
” දොස්තරලා එකඟ වුණා මම සිත කළඹන සහ ශාරීරික වෙහෙස ඇතිවෙන හැම දෙයක්ම මඟහැරලා විවේක ගන්න ඕන කියන එක ගැන… ” දිගින් දිගටම ඇදී ගිය මාතෘකාවෙන් දැඩි නොසන්සුන්කාරී අපහසුවකට පත්ව සිටි ඔහු කීවේය. ” ඔවුන් කියන්නේ මම “සම්පූර්ණ විවේකයක්” ගත යුතු බවයි. ඒත් මම ගන්න ඕන කෑම බීම ගැන නම් ඔවුන්ගේ එකඟත්වයක් නැහැ… ”
“නෑ ..?” සැපල්ටන් මහත්මිය ඈනුමක් හරින්නාක් මෙන් ඉතා උදාසීන අයුරින් විමසුවාය. මීළඟට ඇය එක්වරම කලබල වූවා ය. ඒ නටෙල් කියූ දෙයකට නම් නොවේ.
“ඔය එන්නෙ අන්තිමට! ” ඇය කෑගැසුවේ අප්‍රමාණ සතුටකින් සහ ප්‍රබෝධයෙනි.
“ඇති යන්තම් තේ වෙලාවට ආව… බලන්නකෝ හැටි… මේ අය නිකම් ඇස් ළඟට එනකම් මඩ වගුරක ගිලිලා ඉඳල වගේ.. !!”
ෆ්රැම්ටන් නටෙල් කිළිපොලා ගියේය. ඔහු දැරිය දෙස බැලුවේ ඉතා සානුකම්පිත සහ, තමන්ට මෙම තත්වය තේරෙන බවක් දෑසින් පළ කරමිනි. විවෘත ජනේලය දෙසට යොමුව තිබූ ඇගේ දෑස් බියෙන් ත්‍රස්තව තිබුණි. භීතියෙනුත් භීතියට පත් නටෙල් ආපසු හැරී තමන් පිටුපසින් වූ විවෘත ජනේලය දෙසට නෙත් යොමු කළේය.
ක්‍රමයෙන් දැඩිවෙමින් පැවති අන්ධකාරයත් සමඟ තණබිම හරහා ජනේලය දෙසට ඇවිද ආවේ මිනිස් රූ තුනකි. ඔවුන් තිදෙනාගේම අත්වල තුවක්කු තිබුණු අතර එක් අයෙකුගේ උරහිසෙන් සුදු පැහැති කබායක් ද එල්ලා වැටුණි. ඔවුන් සමීපයෙන් ම උඩ පනිමින් දුව ආවේ දුඹුරු පැහැ කුඩා ස්පැනියල් සුනඛයෙකි. ඔවුන් තණබිම හරහා ආවේ අවතාර බඳු නිශ්ශබ්දතාවයකිනි.
එක්වරම ඒ නිහඬ බව බිඳිමින් අඳුර තුළින්,….
“බර්ටි.. ඔබ කොහෙද මේ දුවන්නේ… ?” යැයි හඬක් නැගුණි.
වියරුවෙන් මෙන් නැඟී සිය තොප්පිය සහ සැරයටිය අතට ගත් ෆ්රැම්ටන් නටෙල් සාලය හරහා දිව ගොස්, විවෘතව තිබූ දොරෙන් එළියට පැන කුඩා මාවත දිගේ ඔහු පැමිණි දෙසටම දිවගියේය. ඉදිරියෙන් ආ පාපැදිකරුවෙකුට ඔහුගේ ඇඟේ නොහැපීමට පාරෙන් ඉවත්වී බයිසිකලය බඩවැටියට හේත්තු කරගැනීමට සිදුවිය.
“ඔන්න අපි ගෙදර ආවා… ” සුදු වැහි කබාය උරහිස මත දමාගෙන් සිටි පුද්ගලයා ජනේලයෙන් නිවස තුලට ඇතුළුවෙමින් කීවේය. “සෑහෙන්න මඩ නාල නම් තමයි..ඒත් ඉන් වැඩි හරිය දැන් වේලිලා…
කවුද අර අපි එද්දිම ඉස්සරහ දොරෙන් පැනල දිව්වේ? ”
“අනේ මන්ද… මේ නටෙල් කියල කවුද හාදයෙක්.. හරි පුදුම මිනිහෙක්. මෙහෙ ආව වෙලාවේ ඉඳන් එයාට තියෙන අසනීප ගැන කියෙව්වා. ඕගොල්ලෝ එනවා දැක්ක විතරයි අවතාරයක් දැකල බය වුණා වගේ ගෙයින් එළියට පැනල දිව්වා. එයා අපිට ආයිබෝවන් කිව්වෙත් නෑ, එකපාරටම යන එක ගැන සමාව ඉල්ලුවෙත් නෑ.. නිකං ම පැනල දිව්වා මෙලෝ සිහියක් නැතුව..”
“මම හිතන්නේ එයා බය වුණේ අපේ බල්ලව දැකල.. ” ලේලිය කීවේ ඉතා සන්සුන් ආකාරයෙනි. “එයා බල්ලන්ට බොහොම බයයි කියල මාත් එක්ක කිව්වා. එක පාරක් පිස්සු බලු රංචුවක් එයා පස්සේ එලෝගෙන ඇවිත්, උන්ගෙන් බේරෙන්න ගංගානම් ගඟ අයිනේ තිබ්බ විශාල සොහොන් පිට්ටනියකට පැනගන්න එයාට සිද්ධවෙලා. උන් එතනටත් ඇවිත්. අන්තිමේදී එතන තිබ්බ අලුත හාරපු මිනී වලකට බැහැල තමයි බේරිලා තියෙන්නේ. එයාට සිද්ධවෙලා මුළු රෑම ඒකෙ ගත කරන්න.. බල්ලෝ ටිකත් මිනී වල වටේ හිටියලු මුළු රෑම – බුර බුර, මෙයාව හපන්න පැන පැන, සෙම බේර බේර.. ඉතින් ඒකම මදෑ මිනිහෙක්ව පිස්සු වට්ටවන්න..!”
ඉතා කෙටි කාලයක් තුල අපූර්ව ආකාරයේ කතා ගෙතීමට මේ දැරියට තිබුණේ අති විශිෂ්ඨ හැකියාවකි.
ධර්මය අවශ්‍යය. එහෙත් ධර්මය අවශ්‍ය වන්නට නම්, ඊටත් වඩා අධර්මය අවශ්‍යය. ලියන්නන්ට මේ දෙකම අවශ්‍යය. එහෙත් මකන්නන්ට මේ කොයි එකත් එක ය.
ලියැවිල්ල ධර්මය ගැන නොවේ. ලියන්නන් සහ මකන්නන් ගැන ය.මකවන්නනට හිතවන්නන් ගැන ය.
වඩාත් නිවැරදිව කියතොත්, තමන්ට දිරවන්නේ නැති සියලු අදහස් මවකවන්නට හිතවන්නන් ගැන ය.
අපේ පහසුව තකා ඔවුන් ව “විවේචකයන්” යන පිළිගත් නමින් හඳුන්වමු.
දැන් ඉතින් විවේචකයන් සියල්ලන් මට එරෙහිව පිහි මුවහත් කරන අයුරු, තුවක්කු ලෝඩ් කරන අයුරු මට ඇසේ.
පොඩ්ඩක් “හෝව්!”
මේ කියන්නේ විවේචකයන්ගෙනුත් හැමෝම ගැන නොවේ. නිර්දය විවේචකයන් ගැනයි. නිර්දය විවේචකයන්ගෙනුත්, තෝරා ගත් අන්තවාදීන් පිරිසක් සහ ඔවුන්ගේ ග්‍රහණයට හසුවන සයිබර් ලියැවිලි ගැන යි.
නිස්කලංකයේ ඊළඟ පේළි කිහිපයත් කියවා බලන මෙන් දෙකට නැමී, දනින් වැටී බොහොමත් ම යටහත් පහත ව ඔබෙන් ඉල්ලා සිටිමි.(පේනවා නේද තියෙන බය?මේ අයට ඕනෑ අපි ඔන්න ඔය තත්වයේ ඉන්නවා දකින්ටයි.)
විවේචනය කිරීමද කලාවකි. Art එකකි.ලියවිල්ලක සාර්ථකත්වය රඳා පවතින්නේ ඇගයුම් මෙන්ම විවේචනත් තිබුණහොත් පමණි. ඉතා හොඳින් අග සිට මුලටම කියවා බලා සාධාරණ තීන්දුවක් දෙන, සාධාරණ පදනමක් මත සිට ලියවිල්ලේ ශුන්‍ය තැන් පෙන්වා දෙන සාධාරණ විවේචන මගින් කලින් ලියවිල්ලට වඩා හොඳ ලියවිල්ලක් ඊළඟ වතාවේ ලියවීමට මග පෑදෙයි.
එවැනි විවේචකයන්ට ජය වේවා!
තුවක්කු සහ පිහියා දැන් දැන් ලිහිල් වී යන සෙයක් දැනෙයි.
එහෙත් සමහර විවේචකයන් ඉන්නේ “විවේචනය” කරන්නටමයි. ! ඔවුන්ගේ විවේචන බොහොමයක් ම පාදක වෙන්නේ ඔවුන්ගේ පුද්ගලික මතවාදවලට එකඟ නොවීම අරභයා යි. රචකයා තමන් සමඟ ඇති පුද්ගලික කෝන්තර හෝ ගැහැණු පිරිමි බව මත පදනම්වයි.
මම ජාලගත ලියන්නෙක් මි. එනිසා මා හොඳින්ම දන්නේ අන්තර්ජාලගත ජංජාල ගැනයි.
විවේචනය කිරීමේ කලාව අන්තර්ජාලයේදී අන්තවාදීන් අතට පත් වූ විට බොහොම අධාර්මික සහ සාහසික වේශයක් ගනී.
අන්තර්ජාලයේ පලවන සියලුම ලියවිලිවලට විවේචකයෝ සිටිත්. ඒ සියල්ල අතර මේ කලින් කිවූ තාලේ කට්ටිය ද එමට ය. මේ අයගෙන් බොහොමයක් දෙනා “මොකක් හෝ කියන්නට ඕනෑ කමට” මොනවා හෝ කියති. බොහෝවිට මේ අන්තවාදී විවේචකයන්ට, ලිපියේ හෙඩිම හෝ මුල් වැකි කිහිපය කියවද්දී ම, විවේචන ලියන්නට අස්ස කුලප්පුවක් සෑදේ. එහෙමත් නැත්නම්, ඒ ලියවිල්ල හරහා පුද්ගලික කෝන්තර පිරිමසන්නට යති. ඉතින් ලියවිල්ලේ අන්තර්ගතයටත් ලියන්නාටත් දෙයියන්ගේ ම පිහිට ය.
සිතා බලන්න ; සකුරා මලක් පිළිබඳ ව සියයට සීයක් සාධාරණව, පැහැදිලිව කතා කිරීමට නම් ඔබ සකුරා පිපෙන සමයක ජපානයට ගොස් තිබිය යුතුමය. ඊට වඩා ටිකක් අඩුවෙන් හෝ සාධාරණ වෙන්න නම්, ඔබ පින්තුරයක හෝ සකුරා මලක් දැක තිබිය යුතු ය.ඒ ගැන කතා කිරීමට ප්‍රථම (ඉන්නේ උස්වැටකෙයියාවේ වුවත්), අඩුම තරමේ ජපානය පිලිබඳ ව අංශු මාත්‍රිකව වත් අදහසක් ඔළුවේ තබාගත යුතුය. එසේ නොවී, උස්වැටකෙයියාව මානසිකත්වයේ සිට සකුරා මලට බලටු මෑනීම කොයිතරම් දුරට සාර්ථක ද?
ජාලගත විවේචකයන් රචකයන් හඳුනා ගන්නේ එහෙමත් අවස්තාවක යි. ඒ නිසා, තමන් ට “නො දිරවන ” අදහසක් පල කළ පමණින්, රචකයා සොයා ගොස් බැන වැදීමේ අවස්තාව ඔවුනට අහිමි ය.අනෙක් අතට මොනවා කිව්වත් විවේචකයාට මුහුණට මුහුණ කතා කිරීමේ අවස්ථාවද රචකයාට හිමි නොවේ.
එනිසා කරන චෝදනා සහ පැහැදිලි කිරීම් සියල්ලම අන්තර්ජාල කතිකාවක ස්වරුපයෙන් ගලා යයි. බුද්ධිමත් සහ සාධාරණ විවේචකයන් සිටින අවස්තාවක ගොඩ නැගෙන බුද්ධිමය සංවාදය, කළින් කියූ අන්තවාදී විවේචකයෙකුගේ සම්ප්‍රාප්තියත් සමඟ, “යන්නේ කොහෙද මල්ලේ පොල් ” කතාවකින් අවසාන වේ.
මෙවැනි අන්තවාදී ආක්‍රමණයක් සිදුවූ සංවාදයක අවසාන කොමෙන්ටුව බොහෝ විට හිමිවන්නේත් අන්තවාදියාට මයි. මක්නිසාද යත්, බුද්ධිමය සංවාදයක නියැලීමේ අරමුණින් ලියවිල්ලට සම්බන්ධ වූ සියල්ලන්, අන්තවාදියාගේ පුහු තර්කවලට උත්තර බැඳීමෙන් වෙහෙසට පත්ව, නිශ්ශබ්ද වෙති. රචකයාත් ලියවිල්ල “මස්” කිරීමේ කර්තව්‍ය ඉවසා දරාගත නොහී නිශ්ශබ්දතාවයට මුලපුරයි.
පරවියන් එක්ක චෙස් අදින්නා තේරුම් ගත යුතු යමක් තිබේ. ඒ තමන් කොපමණ දක්ෂ චෙස් අදින්නෙකු ,පරෙවියා චෙස් ඉත්තන් විසුරුවා, ලෑල්ල මත වසුරු හෙළා, ඉනිදු නො නැවතී, තමන් දිනුවාක් මෙන් චෙස් ලෑල්ල මත උඩඟු ලීලාවෙන් ඇවිද යන බවයි.
ඇතැම් විට, සමහර රචකයෝ මෙන් ම, සමහර සාධාරණ විවේචකයෝත්, අන්තවාදියා ඉල්ලා අස්වන තුරුම නිහඬ වීම ප්‍රතික්ෂේප කරති.එවැනි අවස්තාවක ඇතැම් අන්තවාදීන් කට පියා ගත්තත්, සමහරක් මේ සියල්ල පුද්ගලික කෝන්තර කර ගනිති. රචකයා ගේ නමට එල්ලවන පුද්ගලික මඩ සහ සමාජ වෙබ් අඩවි ඔස්සේ සයිබර් හිංසනය දක්වාමත් මේ තත්වය වර්ධනය විය හැකිය.ඉතින් රචකයා අසරණය. උත්තර බැඳීම පිණිස කිසිදාක මුහුණට මුහුණ හමු නොවන අසාධාරණ, අහක යන උණ්ඩයක්, සයිබරයට මුදා හැරි නිදහස් අදහසක් ඔස්සේ රචකයාට එල්ල වී තිබේ.
අනෙක් අතට රචකයා බිමට ම වට්ටවා, එකී “තමන්ට නො දිරවන ” ලියවිල්ල සයිබරයෙන් ගලවා දැමීමට නොහැකි වූ වික්ශෝපය නිසා මේ අන්තවාදීහු පිඩා විඳිති.
දෙපක්ෂයම විඳවති.ලෝකයා එය දකින්නේ නැත.
මේ තත්වය කළු කලිසමක සුළුදිය පහවිමකට මම සමාන කරන්නෙමි. කලිසම කළු පැහැ නිසා, ලෝකයා තෙත පැල්ලම නොදැක්කත්, එය හැඳ සිටින්නා හට දැනෙන හැඟීම පිළිබඳව සිතා බලන්න.
පෙම්වත,
ආලය ගින්නකි –
බුර බුරා නැගෙන;
එකුන් විසි තුන් පැයක්-
මයික්‍රෝ තත්පර අංශුවලට වෙන්කර
කෙටි ම කෙටි පණිවුඩ –
දිගම දිග කතන්දර –
එකින් එක යළිත් විමසා බලමි මම.
ඊයේට වඩා අද,
එක පණිවුඩයක් අඩුයි!
ජංගමය දැල්වෙයි –
හදවත ද දැල්වෙයි –
එහෙත් ඒ ඔබ නොවෙයි –
ඔබ විසින්
මට එවීමට අමතක කළ කවි,
කුරුළු හඬකින් ට්විටරය වෙත ගැයෙයි-
නෝක්කාඩු වියමනක් ඇඟිලි තුඩගින් වියැවෙයි..
දැන් ඉතින් ඔහොමයි-
ආදරේ කොහු කොහු වෙන්නෙත්,
පහු පහු වෙනකොටයි ..
ජංගමය දැල්වෙයි,
නොකියවූ පණිවුඩයක්,
කියවීමට අණ ලැබෙයි
ඒ ඔහුයි!
ඔබේ ට්විටර් කුරුළු තුඩු ඇනී ලේ ගලන,
නිර්වින්දනය නොවූ හදවතට
ඔහු ප්‍රේමවත් ඉමොජි පැලැස්තර අලවයි..
(18-05-2017)
වේලාව සවස හතරයි තිහට ආසන්න වී තිබුණි. දහවලෙහි වූ අධික උණුසුම ඒවනවිටත් පහව ගොස් තිබුණේ නැත.
උණුසුමත් තුනේ බෙහෙත් වේලේ බෙහෙත් මතත් නිසා බොහෝ රෝගීන් නින්දට ගොස් සිටි හෙයින් පහේ වාට්ටුවේ වූයේ දැඩි නිහඬබවකි.
ගිලන් ඇඳ මත වාඩි වී, නවාගත් දණ මත තබාගත් අතින් යුතුව පිළිස්සුම් රෝගියා බලා සිටියේ ය. සැන්දෑ හිරු රැසින් එලිය වූ කොළ පැහැ අඩ බිත්ති සහ ඇඟිලි සලකුණු කිලිටි ලකුණෙන් යුතු සුදු කුලුනුත් කොරිඩෝරයට එහායින් වූ කණ්ඩිය කැපූ තැනත්, එහි වවා තිබුණු රෝස පඳුරුත් , ඊට පහළින් වූ පිට්ටනියත් පසුකර ඈත දුරින් පෙනෙන වියලි කඳු දක්වා ඔහුගේ ඒ බැල්ම විහිදී තිබුණි.
ඔහුට ගෙදර සිහි විය. “අදට දහ දවසයි…” ඔහු සිතුවේය. “ගෙදර තාම දන්නේ නෑ..”
ඔහු පිළිස්සුනු හැටි සිහි කළේ ය. ආප්ප තාච්චිය රත් කළ භූමිතෙල් ලිපේ ගින්දර මුහුණට විද්ද ආකාරයත්, ඇස් නිලංකාර වූ හැටි සහ දැවිල්ලත්, පුළුටු ගඳත් ඔහුට සිහි විය. “චෝව්! චෝව්! චෝව්! …” යනුවෙන් දෙමළ කඩේ මුදලාලි කෑගැසූ අයුරුත්, ආප්ප බානා තෙක් බංකුවේ වාඩි වී බලා සිටි පිරිසගේ බිය පත් මුහුණුත් ඔහුගේ සිහියට ආවේ ය.
වේදනාව නිසා ඇස් කිටි කිටියේ පියව යන විට, මුහුණට එබුණු රවුල් කාරයාගේ මුහුණේ ඉන්නෙකු විය.
කන් අගුල් වට්ටන “සෝ” හඬකින් අවට කලබලය යටපත් වනු ඔහුට ඇසිනි. තමා ක්ලාන්ත වීමට ගියේ මස් කරවුණු පුළුටු ගඳ නිසා මිස වේදනාව නිසා නොවන බව ඔහුට සිතුණි.
මස් පිළිස්සෙන පුළුටු ගඳ, ඒ මොහොතේ දැනුණු අයුරින් ම ඔහුට සිහි විය. ඔහුට බඩවැල් නටන්නාක් බඳු හැඟීමක් ඇති විය.
ඔහු එය අමතක කරන්නට උත්සාහ කළේ ය. එය සිහිවන හැම විටෙකම වාගේ මෙන්, මෙවෙලේත් ඔහුගේ අතැඟිලි තුඩු, තවමත් යන්තමට අමු තුවාල කබොල මත දැවටිණි. තමා ගේ මුහුණ දැන් කුමන අයුරින් පෙනෙනවා ඇත්දැයි ඔහු සිතුවේ ය.
පිලිස්සුණු සමේ රළුව අතට දැනෙත්දී ඔහු ගේ අතැඟිලි පිළිකුලෙන් පහතට වැටුණේ ය.
මුහුණ විරූපිව ඇති ඔහුට සිතුණි.
ඔහුගේ දෑස ට කණාටු රෝස ගස්වල පිපී තිබූ මල් හසු විය.
දැන් කිසිදු කෙල්ලක තමා හට කැමති නො වෙතියි ඔහු ට සිතිණි.
ඔහුට ඇගේ එළලු පැහැ මුහුණ සිහි විය. වාට්ටුවේ කෙළවර බිත්තියේ ඔරලෝසුව දෙස ඔහුට බැලුණේ ඉබේටම ය.
වෙලාව පහ ට පහ ලෙස දැක්වුණි.
“තව වෙලා තියෙනවා. ” ඔහු තමාටම කියා ගත්තේ ය. ඊළඟ බෙහෙත් වේල දෙන්නේ හයට ය.
තව ස්වල්ප වෙලාවකින්, නේවාසික රෝගීන් බැලීමට පිරිස පැමිණෙනු ඇත.
“ගෙදර තාම දන්නේ නෑ..” ඔහුට මතක් විය.
ඇය ඔහුගේ මුහුණට එබෙන ආකාරයත්, ඇගේ නැහැ පුඩු වලින් පිටවන හුස්ම, තම උඩු තොලේ වදින අයුරුත් ඔහු සිහි කළේ ය. ඇගේ මෘදු ඇඟිලි තුඩු, ඔහුගේ තුවාල කබොල සීරුවට අල්ලා බෙහෙත් ගල්වන ආකාරයේ ඇත්තේ ද, වෙන රෝගීන්ට නො දක්වන දයාර්ද බවකැයි ඔහුට සිතී තිබුණි.බෙහෙත් ගලවන ගමන් ඇය රිදෙනවා දැයි අසා නිහඬ වන්නේ “අනේ.. රිදෙනවාද?.. මම හෙමින් බෙහෙත් ගානනම්..” යයි අනෙක් රෝගීන් ඉන්න තැන කීමට බැරි නිසා යයි ඔහු සිතුවේ ය.
පැමිණි දෙවැනි දවසේ, ගෙදරට දන්වන්න ඕනෑ නේදැයි අසන ගමන්, “ඔයා බැඳලා ද?” යයි ඇය ඇසූ අයුරු ඔහු සිහි කළේ ය.
තව කාලයක් තමන්ට රෝහලේ රැඳී සිටීමට වනු ඇතැයි ඔහුට සිතුණි.
ඇගේ නම ඇසීමට ඔහු තුල වූ තදබල ආශාව මඩ ගැනුණේ ලජ්ජාවෙනි. මොකක්දෝ හීන මාන පසුබෑමකිනි.
වාට්ටුවේ ලෑලි පටි බාග දොර හැරුණි. අනෙකුත් නේවාසික රෝගීන් බැලීමට පිරිස පැමිණෙමින් සිටියහ.
“අදට දහ දවසයි…” ඔහු සිතුවේය. “ගෙදර තාම දන්නේ නෑ..”
ඇය නො සිටින්නට මේ දහ දවස ගෙවීම එතරම් ලේසි නො වන්නට තිබුණි.
—————————–
අන්තිමේදී ඊළඟ බෙහෙත් වේලත් රැගෙන ඇය පැමිණෙන විට, ඔහු සිටියේ සිටි ඉරියව්වෙන් ම කිරා වැටෙමිනි. හිරු තව දුරටත් බැස ගොස් තිබුණු අතර, වාට්ටුවේ කෙටි බිත්තිවල දිගා වී සිටි කළු හෙවණැලි, වාට්ටුවෙන් පිටත බිම පත බෑවෙමින් සිටියහ.
මලානික සුදු එළිය පතුරවමින්, වාට්ටුවේ ලයිට් පොලු දැල්වී තිබුණි.
වාට්ටුවේ නේවාසිකයන්ට පිලිවෙලින් බෙහෙත් වේල් දෙමින්, ඇය ඔහු ගේ අසලට පැමිණ බාහුවට අත තැබුවා ය. ඔහු තිගැස්සී ඇහැරුණේ ය.
“බය වුණාද?” ඇය ඇසුවේ සිනාසෙමිනි.
ඔහු ද සිනාසුණේ ය. අවුල් වූ කෙස්ස, ඇඟිලි තුඩු පනා පහරකින් පිළිවෙල කරගැනීමට අත හිස කරා ගියේ ද ඉබේට ම ය.
ඇගේ රවුම් මුහුණත්, වටකුරු ගෙලත්, නෙරූ ලැමත් අඩ අඳුරේ පෙනුණේ පින්සලයකින් ඇන්දාක් මෙනි.
“බලමු තුවාලේ..” ඇය කීවේ ඔහුගේ මුහුණ නිකටින් අල්ලා විදුලි ආලෝකය දෙසට හරවමිනි.ඇගේ ඇඟිලි තුඩුවල ස්පර්ශය විඳිමින් ඔහු ඇස් පියා ගත්තේ ය.
“දැන් හොඳයි නේ… ” ඇය කීවේ තුවාල කබොල මත ආලේපයක් තවරමිනි. පුරුද්දට මෙන් වේදනාත්මක ඉරියව්වක් මවමින් ඔහුගේ මුහුණේ මස් පිඬු ඇකිලිණි.
“දැන් හොඳයි… ඔය බොරු කරන්නේ..රිදෙන්න විදියක් නෑ ” ඇය කීවේ ඇස් නටවමිනි. ඔහු ඇගේ මුහුණ දෙස බැලුවේ ය. ඇය පිටිපසින්, ඉහලින් වූ විදුලි එළිය දුන් අසීරුවෙන්, ඔහුගේ දෑස් පුංචි වී ය.
“මිසී….” ඔහු ඇය ඇමතුවේ ය. “මට කවද විතර ගෙදර යන්න පුළුවන් ද මිසී?”
“අපි දොස්තර මහත්තය ආවම අහමු..” ඇය කීවේ, ඉහ ඉද්දර කනප්පුව මත වූ වීදුරුවට වතුර පුරවමිනි. “ඇයි.. ගමේ ගෑනු ළමය බලන් ඉන්නවද?”
“අපෝ නෑ..” ඔහු වහා ම කීවේ ය. තමාට අහන්නට ඕනෑ වූයේ ඇගේ නම වුවත් කියවුනේ අනෙකක් බව කීමට ඔහුට ඕනෑ වීය.
බෙහෙත් පෙති දෙක ඇගේ අත්ලෙන් ඔහුගේ අත්ලටත්, ඉනික්බිති ඔහුගේ මුවටත් වශයෙන් මාරු විය.
“දොස්තර මහත්තය ආවම අහමු… කොහොමටත් තව දවසකට දෙහෙකට වඩා ඉන්න වෙන්නේ නෑ..” ඇය කීවේ ඊළඟ රෝගියා කරා යාමට සැරසෙමිනි.
“අනේ ඩිංගක් ඉන්ඩකෝ..” යනුවෙන් කීමට ඔහු තුල වූ උවමනාව ද සමඟින් බෙහෙත් පෙති උගුරෙන් පහලට බැස්සේ ය.
“මිසී… ”
ඇය ආපසු හැරී බැලුවා ය.
“මිසීගේ නම මොකක්ද?”
“මොකටද?… ” ඇය පෙරළා ඔහුගෙන් ඇසුවා ය.
“මිසී වගේමයි මගේ නංගිත්…” ඔහු කිවේ ය.
“නංගිගේ නම මොකක්ද?” ඇය ඇසුවේ සිනාසෙමිනි.
“චාන්දනී..” ඔහු කටට ආවක් කිවේ ය.
“මගේ නම නාමලී ..”
තමන්ට නැගණියක් නැති බව ඉක්බිති ඔහු සිහි කළේ ය. සිටියද තමන් උපන් පරිසරය අනුව ඇය ට රංජනී, සුසිලා වැනි නමක් විනා චාන්දනී වැනි නමක් හිමි නො වෙතයි ඔහුට සිතුණි.
ඒ නම් ද ඒ පරිසරය තුල, රංජනියා, සුසිලෝ ආදී ලෙස තැලී පොඩිවී බෙලෙක්ක වී යනු ඇත.
ඇය ඊළඟ රෝගියා වෙත ට යනයුරුත්,අවසාන රෝගියා දක්වාම පිලිවෙලින් ගොස් වාට්ටුවෙන් නික්ම යන අයුරුත් ඔහු බලා සිටියේ ය.
—————————–
එදා රෑ ඔහුට වෙනදාටත් වඩා නිදි නැති රාත්‍රියක් විය.
කඩේ රේඩියෝවේ නිතර වාදනය වන මගේ නාමලී ගීතය ඔහු සිහිපත් කළේ ය.
නාමලී එක්ක සුරියවැව යන්නට ඕනෑ යයි ඔහුට සිතුණි.
නාමලී සහ ඔහු මනාල යුවලක් ලෙසට සුරියවැව යන අයුරු ඔහු සිතින් මවාගත්තේ ය.
ගමේ ගැහැනුන් ගේ රබන් සද්දය අසමින් දෙපස එරමිණියා ගාලින් යුතු දුවිලි වැකි ගුරු පාර දිගේ සෙමින් යන ගෙම්බා කාරයත්, ඒ පසුපස සහ දෙපස එල්ලී, කාර් රියත් සමඟම දිව යන ගමේ කොල්ලන් රෑනත් ඔහුට පෙනුණි.
ඔහු තමා සමීපයේ වාඩිගෙන සිටින, මනාලි වෙස් ගත් නාමලිගේ අතක් ගෙන තම කලවය මත තබාගත්තේ ය.
නාමලී ඔහු දෙස කෝල බැල්මක් හෙලුවා ය.
කාරය ගුරු පාර දිගේ දුහුවිල්ල කාගෙන ගොස් අන්දර වැට අසල නැවතුණි. සමර ගා ටකරම් හෙවිලිකළ නිවාස ඉදිරියේ ආයිත්තම් වූ නෑසියන් මෙන් ම ළමා සාරියකින් සැරසුණු බාලිකාවන් සිවු දෙනෙකු ද විය.
වසර කිහිපයකට පෙර පරලොව ගිය අම්මා සුදු මල් දැමූ වතුර වීදුරුවක් ද අතින් ගෙන ඉදිරියෙන් ම සිටිණු ඔහු දුටුවේ ය.
රතිඥ්ඥා පුපුරන්නට විය.
කාරයේ රියදුරා වහාම රියෙන් බැස ඔහු සිටි පැත්තේ දොර විවර කළේ ය.
වෙඩි බෙහෙත් සුවඳ දසත පැතිරුණි.
ඔහුගේ කලවය මත වූ නාමලිගේ අත කෙමෙන් දැඩිවනු ඔහුට දැනුණි.
වෙඩි බෙහෙත් සුවඳ මස් පිළිස්සෙන පුළුටු ගඳකට හැරුණේ ය. මුහුණ පිළිස්සෙනු ඔහුට දැනුණි.
ඔහුගේ කලවය මත වූ නාමලීගේ අත ක්ෂණයකින් ඉවත්විය.
නාමලී කාරයේ දොර හැරගෙන ගුරැ පාර දිගේ ආපසු දුවන්නට වුවා ය. නාමලී නැවත්වීමට උත්සාහ කළ ඔහුට, කාරයේ බිම වැටී තිබූ මල් කළඹ පෑගුණි.
නෑසියන්ගේ කුහුලෙන් පිරුණු මුහුණුත්, වික්ෂිප්ත රියදුරාත් ඔහුගේ දෙනෙතට හසුවිය.
ක්ෂණයකින් රියදුරාගේ මුහුණ වෙනස්වී, දෙමළ කඩේ මුදලාලිගේ මුහුණ එතනින් මතුවිය.
ඔහු තිගැස්සී ඇහැරුණේ ය.
වාට්ටුවෙන් පිටත අරුණාලෝකය පැතිරෙමින් තිබුණි.
—————————–
වෛද්‍යවරයාගේ ඇඟිලිවලින් ඔසවන ලද නිකටින් යුතුව ඔහු පරීක්ෂණ කාමරයේ වහලය දෙස බලා උන්නේ ය.
ගිනි දවාලෙත් නිරිවස්ත්‍ර විදුලි බුබුලක් සුදු එළිය විහිදුවමින් දැල්වෙමින් තිබුණි. කොහොමත් හොඳින් එළිය වී තිබූ ඒ කාමරයට විදුලි බුබුලේ ආලෝකය නිනව් නැතිව තිබුණි.
“මේ බෙහෙත් දිගටම බොන්න… ටික කාලයක් යනකම් අව්වට නොයා ඉන්න එක තමයි හොඳ… ”
වෛද්‍යවරයා ඔහුගේ නිකට අතහැර තුන්ඩුවක යමක් කුරුටුගෑවේ ය.
“දැන් කෙළින්ම ගෙදර ද යන්නේ.. ?”
ගෙදර… ඔහුට ගෙදර සිහි විය. කාස රෝගයෙන් හූරණ ලද පපුවෙන් යුතු තාත්තාත්, කසාද නො බැඳී අක්කාත්, ටකරම් හිල් වූ වහලත්, මැරෙන්නට පන අදින ගොනාත් මතකයට ආවේ ය.
ඔහු සුස්මක් හෙලුවේය.
” ඔව් මහත්තය… දෙකේ බස් එකේ යනවා සූරියවැව… ”
“හ්ම්… මාසෙකින් එහෙ ඉස්පිරිතාලෙට පෙන්නන්න… ”
“මහත්තය… ” ඇසීමට තිබූ වැදගත් ම ප්‍රශ්නය ඊළඟට ඔහු ඇසුවේ ය.
“මේ කැළල දිගටම තියෙයි ද මහත්තය ?…”
වෛද්‍යවරයා හිස ඔසවා ඔහු දෙස බැලුවේය. හකුපාඩා මතුවූ මුහුණත්, අපිළිවෙලට වැවුණු කණාටු රැවුලත් වෛද්‍යවරයාගේ දෙනෙතට හසුවිය.
“කැළල …. හ්ම්… කැළල නේද ?” ඔහු රෝගියාගේ මුහුණේ වම්පස හරවා යළිත්, වියලී ගිය තුවාල කබොල්ල බැලුවේ ය. වම් ඇසත්, නාසයත් අසල සිට නිකට ආසන්නයට ම පැතිරී ගිය රැළි ගැසුණු සම් කැටිය දෙස බලා නළල රැළි කරගත්තේය.
“කැළල නේද ?… අපි බලමු..”
ඉනික්බිති “දැන් යන්න පුළුවන්…” කියන්නට මෙන් හිස සැලුවේය.
නාමලී ඈත කොනක වූ මේසයක් අසල වාඩිවී යමක් ලියමින් සිටිනු රෝගියාගේ දෑසට හසුවිය. තමා යන බව කියූ විට ඇයට දුක හිතෙනු ඇතැයි දුකක් මෙන් ම සතුටක් ද ඔහුගේ සිතේ ඇඳී ගියේ ය.
—————————–
රෝහලට ගෙන ආ ඇඳුම් කැඩුම් අතුරින් හොඳ යයි කිවිය හැකි සරමක් හා කහ ගැහුණු කහ පැහැති කමිසයක් ඇඳගත් රෝගියා, පහේ වාට්ටුව දිගේ ඇවිද ආවේ ය.
ඉතිරි රෙදි පෙරෙදි වූ ඉටි කවරය තිබුණේ කිහිල්ලේ ය.
වතුර ගා පිරිමැද පීරා පිළිවෙලක් කළ කෙස්ස දිලිසෙමින් තිබුණි.
නේවාසිකව සිටි එකොළොස් දවසට යන්තම් දැන හැඳිනිකම් ඇතිකරගත් දෙපස ඇඳන් දෙකේ සිටි රෝගීන් දෙදෙනාගෙන් තවමත් නේවාසිකව සිටි රෝගියාට ඔහු සමු දුන්නේ ය.
“ආයේ කෙළින් ම ගෙදර..? ”
ඔහු එසේ බව කියන්නට හිස වැනුවේය.
“යන්නම්… ”
“මදැයි ඔයින් ගියා.. ” වකුගඩු අමාරුකාරයා තමන් ගේ සැත්කම් කැළල අතගාමින් ඔහු දෙස බලා සිටියේ ය.
—————————–
පහේ වාට්ටුව කෙළවර, කෙටි බිත්තියකින් වෙන්කළ කාමරයේ මේසයක් අසල වාඩිවී, නාමලී යමක් ලියමින් හුන්නා ය. ඇය අසල සිටි අනෙක් තුරුණු හෙදිය බෙහෙත් ලේබල කියවමින් සිටියා ය.
ඔහු මොහොතක් ඔවුන් දෙස බලා සිටියේ ය. නිකට පපුවට බර කරන් සිටි ඇගේ මුහුණ වඩාත් රවුම් සහ මටසිළුටුවට ඔහුට පෙනුණි.
ඇගේ දෙතොල් තරව පියවුණු ගමන් විය.
ඔහු හදවතින් වැළඳගන්නට මෙන් ඇය දෙස බලා සිටියේ ය.
තව ටික දිනක් හෝ රෝහලේ ඉන්නට තිබුණා නම් යයි ඔහුට සිතුණි.
අනෙක් තුරුණු හෙදිය ඇය කරමින් සිටි ලේබල් කියවීම නවතා තමන් දෙස බලා සිටින බව ඔහුට වැටහුණේ ටික වෙලාවකට පසුවය.
බෙහෙත් ලේබල කියවීම නතර වූ හෙයින් නාමලී ද හිස ඔසවා බැලුවාය. කතා කිරීමට වචන සොයමින් ඔහු වියලු උගුර තෙමෙන්නට කෙළ තලියක් ගිල්ලේ ය.
“මිසී…”
“ඔව්…. ” ඇය ප්‍රශ්නාර්ථ බැල්මෙන් බලා සිටියා ය.
” මිසී…” තමන් යන බව කියන්නට වචන ගලපමින් ඔහු තව මොහොතක් තාවර වුණේ ය. ඇයට දුක නොහිතෙන සේ යන බව කියන්නට ඔහුට ඕනෑ විය.
“මගේ ටිකට් කැපුවා… මං යන්නයි කියල… ” ඔහු හැකි උපරිම ප්‍රසන්නතාවයට මුහුණ පත්වෙන සේ සිනාසුනේ ය. සිනාවත් සමඟ ඇදුණු කට කොන කෙලවර කැළල ද සිනාවත් සමඟ පසෙකට ඇද වෙනු ඔහුට දැනුණි.
“ආ…”ඇය සිනාසුනා ය .
“හොඳයි .. හොඳයි… එහෙනම් යන්නකෝ.. ආයේ පුච්චන් එහෙම මෙහෙ එනවා නෙමෙයි.. ”
ඔහු ගල් ගැසී බලා සිටියේ ය.ඔන්චිල්ලාවක ඉහළ ගොස් යළි පහළ එනවිට දැනෙන හිස් බව ඔහුගේ කුසට දැනුණි.
“හා හරි එහෙනම්… යන්න.. ”
ඇය යළිත් කීවා ය.
ජලය පිරි කලයක් බිම අතහැරි බිඳී විසිර යන්නාක් මෙන් ඔහු බිඳී විසිරී ගියේය.
අර අමුතු හිස්කම බඩේ සිට පපුවට පැතිරෙද්දී ඔහු ආපසු හැරුණේ ය.
—————————–
කොරිඩෝරයෙන් පිටත ගිනි අව්ව විසින් දවමින් තිබුණි.
කණාටු රෝස ගස් අතරින් පෙනෙන වාට්ටුව දෙස යළිත් ඔහු හැරී බැලුවේය.
නාමලීව එතනට පෙනුණේ නැත.
හිස තවන ගිනි අව්වෙන් මුවා වන්නට, ඇඳුම් කැඩුම් වූ ඉටි කවරය සහිත අතෙන් හිස මුවා කරගනිමින් ඔහු පිට්ටනිය හරහා ඇවිද ගියේ ය.
“එයාට තව ලෙඩෙක් හම්බවෙයි…. ” ඔහු නාමලී ගැන සිතුවේ ය. “නර්ස්ල ඉන්නේ ලෙඩ්ඩු බලන්න තමයි..”
“කැළල… ” ඔහු ඊළඟට සිතුවේ ය. “ගෙදර ගිහින් ගොඩ වෙදකම් කරල මකා ගන්නවා…”
එය ගිම්හානයේ අතිශය උෂ්ණාධික දවසකි. උෂ්ණත්වය සෙල්සියස් අංශක 34 ද ඉක්මවා තිබූ හෙයින් මට අවශ්‍ය වූයේ හැකි ඉක්මනින් නාන බේසමේ බැස වයින් වීදුරුවක් විදිමින් සිහිල් වීමට ය.
මම නො ඉවසිල්ලෙන් උදුනේ කාල මාපකය දෙස බැලීමි. ගතවී තිබුණේ මිනිත්තු කිහිපයක් පමණි. ඉඟුරු සහ ලෙමන් විස්කෝතු උදුනෙන් බෑම සඳහා තවත් විනාඩි විස්සකට ආසන්න කාලයක් ඉතිරි වී තිබුණි.
ඒ පිළිබඳව කොහොමත් ම විස්වාසයක් තිබුණේ නැත. ඬේන් උදුණේ මාපකය සෙල්ලම් ඇන්ජිමක කොටසක් යැයි සෙල්ලමට ගෙන අබිලි කර පැය විසි හතරක්වත් ගතවී තිබුණේ නැත. සැමියා විසින් එය යථා තත්වයට පත් කළත් එය මගේ ප‍්‍රකෝපයෙන් පුතු මුවා කිරීම උදෙසා කළ යන්තම් ඇටවීමක් පමණක් ම බවට මා තුළ වූයේ ප‍්‍රබල සැකයකි.
වේලාව ගෙවෙන තෙක් මම මේසය පිසදමන්නට වූයෙමි. මේසය මත වැටී තිබූ කෝන්ෆ්ලේක්ස් කැබලි සහ සීනි කැට පිළිවෙළකට ඉවත් විය. මයිකල් , ඬේන් සහ මම සිනාසී සිටින ඡුායාරූපයක ගෑවුණු සෝස් පැල්ලම්. සමාන්තර විශ්ව, පිටසක්වලයන් ආදී පිළිගත නොහැකි දේ පිරුණු මයිකල් මහත් අභිරුචියෙන් කියවන ඉපැරණි විද්‍යා ප්රබන්ධ සඟරාවක්. ඉන්පසු විසිතුරු කෝප්ප සහ සෙරමික් පිසදැමෙන වෙලාව. මේ මළ ඉලව් තෑගි වශයෙන් වරින්වර මට ගෙනවිත් දුන්නේ සැමියා විසිනි. කරදරේ.. දැන් ඒවායේ දූවිලි රැස්වෙත්දී පිහින්නට ඕනෑත් මමමයි.!
මම යළිත් උදුනේ කාල මාපකය දෙස බැලීමි. විනාඩි විස්සයි.මෙතරම් වැඩ ප‍්‍රමාණයකයට පසුවත්. මේ උලව් කාල මාපකය කැඞී ඇත. එය යථා තත්වයට පත් කලැයි තාත්තා සහ පුතා මට කර ඇත්තේ මහ බොරුවකි.
ඕන කෙහෙල්මලක් වෙච්චාවේ.. මම නාන බේසම වෙත යායුතුය. උදුන කොහොමටත් නියමිත වේලාවෙන් පසුව ස්වයංකී‍්‍රයව අක‍්‍රීය වේ. බිස්කට් අනවශ්‍ය තරමේ දුඹුරුවක් ගන්නේ ඊට පසුවය. තාත්තා සහ පුතාට කරවුණු බිස්කට්. හොඳ වැඬේ.. අම්මාට බොරු කිව්වාට..
මුළුතැන්ගෙයින් පිටව යමින් මම රාක්කය මත වූ වයින් බෝතලය සහ කස්කුරුප්පුව අතට ගත්තෙමි.
එක්වරම දොරේ සීනුව නාද විය. ශාප කරන අපහාසාත්මක අකුරු හතරක් මුමුණාගනිමින් මා දොර විවර කළේ පැමිණියේ කවුරුන් වුවත් නිවස තුළට පැමිනෙන්නෙක් නොවේවායි පතමිනි.
පුදුමයකි. විවර වූ දොර පිටුපස කිසිවෙකු වූයේ නැත. දොර සීනුව නාද වූ බව මට සහතික කළ හැකිව තිබුණි. මට විහිළුවක් කිරීමේ අරමුණින් දොර සීනුව නාද කර සැඟවීමට ඬේන්වත් නිවසේ සිටියේ නැත.
දොර සීනුව නාද කළ තැනැත්තා කවුරුන් වූවත් ඔහුට හෝ ඇයට තබා බළළෙකුටවත් සැඟවිය හැකි තැනක් අසලක තිබුණේත් නැත.
මම වේගයෙන් දොර වසා දැමීමි.
ඉනික්බිති සිහින් හඩක් නැගුණේ මුළුතැන්ගෙය දෙසිනි. අතෙහි වූ බෝතලය සහ වීදුරුව සාලයේ මේසය මත තබා මම මුළුතැන්ගෙයට එබුණෙමි.
දෙයියන්ට ඔප්පුවෙච්චාවේ ගෑණියෙක්.! අමුම අමු නිර්වස්තරෙන්!!. මට කෑ ගැහුණේ නිරායාසයෙනි.
‘‘ඔහේ.. කවුද ඔහේ..? මොන උලව්වක් ද මගේ කුස්සියෙ කරන්නේ?’’
මට පිටුපා උදුන අසල සිටි බැවින් මෙතෙක් මට මුහුණ නොපෙනූ ගැහැනිය මා දෙසට හැරුණි.
දෙයියන්ට ඔප්පු වෙච්චාවේ.!.මේ මමමයි. අඩක් හිස් වයින් වීදුරුවකුත් අතැතිව. ඒ මදිවාට හෙලූවැල්ලෙන්.!!
මගේ හදවත කටට ආවාක් බඳු හැඟීමක් මට ඇතිවූ අතර, කටට ආ හදවත ඉන් ඉවතටද පනිතයි බියෙන් මෙන් මගේ අතක් මගේ මුව වසාගත්තේය.
ගැහැණිය..නෑ.. මම .. නෑ නෑ.. මම වගේ මොකක්දෝ දෙය සිනාසුණාය..
‘‘විනාඩි විස්ස ඉවරයි… ඕ ගෝඞ් ඩාලිං.!. ඔච්චර පුදුමෙන් මා දිහා බලන්න එපා..’’
යම් අපරාධකාරී කුමන්ත‍්‍රණ ප‍්‍රයෝගයක් ඇතැයි මට එක්වරම සිතුණි. මේ මොකක් හො දෙය මේ සිදුවූ දෙය පිළිබඳව මා වාගේම පුදුමයෙන් නම් මේ සැකය අඩු වෙන්නටවත් තිබුණා. එහෙත් මේ ගැහැණියට වගේ වගක් නැතිවීම ම මදෑ.. පසුගිය දිනවල අසන්නට වූ කොල්ලකල්ලි පිලිබඳ අප්‍රසන්න කතාන්දර මගේ මතකයට ආවේය. දවාලට තනියෙන්ම ඉන්න ගැහැණුන්ගේ බෙලි කරකවන බියකරු කල්ලි.
මම ඉදිරියට පැන සයිඞ්බෝඩය මත වූ පිහිය අතට ගතිමි.
ගැහැණිය කලබල වූවාය.
‘‘ ඕ.. පැත්තකට දාන්න පිහිය..මට පුළුවන් පැහැදිළි කරන්න.. ප්ලීස්..’’
එහෙත් මම පිහිය උරුක් කළෙමි.
‘‘ අත් උස්සනවා.!. දැන් හෙමින් වාඩිවෙනවා..’’
ගැහැණිය මේසයේ අනෙක් කෙළවරේ වූ පුටුවක අගිස්සෙන් වාඩිවූවාය.
‘‘දැන් කියනවා කවුද ඔහේ?’’
‘‘ මම ඔයා.. මේරියන්’’
‘‘මොකක්?? මම මෙතන ඉන්නවා ඔහේ ඉස්සරහපිට හොඳ සිහියෙන්.. මම බීලත් නෑ.. බොන්න හිතූ පමණින් වෙරි වෙන්නෙත් නෑ..ඇත්තත කියනවා.. කවුද තමුසේ? හහ්.. වඩා හොඳදේ පොලිසියට කියන එක වෙන්ඩ ඕන’’
‘‘ මම ඔයා මේරියන්.. විනාඩි විස්සක් ඔයාට වඩා කළින්..’’
‘‘මොකක්??’’
ගැහැණිය හිසේ අත තබාගත්තාය. ඒ පැහැදිළි කිරීමට අපහසු කරුණක් අරභයා මා දක්වන ඉරියව්වම දක්වමිනි.
‘‘අද උදේ වෙනද වෙලාවටම ඔයා නැගිට්ටා.. ඉන්පස්සේ පුරුදු විදිහට මිස්ටර් රස්කින්ව එළියට දැම්මා.. එයා අළුත්ම බුමුතුරුණු සූරලා තිබුණු නිසා ඔයා හිටියේ තරහින්.. ඉන් පස්සේ ඬේන්..එයා පහළට ආවට පස්සෙ..’’
‘‘ නවත්තනවා.. ’’ මම කෝපයෙන් පැවසීමි. ‘‘ඔහේ දවස පුරාම මගෙ ගැන ඔත්තු බැලූවා. ඊට පස්සේ මම වගේ වෙස්වලාගෙන ආවා.. ඔහේට පුළුවන් වෙච්චි දේ්වල් වාර්තා කරන්න.. ඒත් ඔහේට බෑ මම ඊළඟට කරන්න හිටපු දේ කියන්න.. මොකද තමුසේ මම නොවන නිසා…’’ මම ගැහැණිය දෙස ජයග‍්‍රාහීව බැලීමි.
ඇය සිනාසුනා ය.
‘‘ ඕ.. ඔයා ලෑස්තිවෙලා හිටියේ විනාඩි විස්සකින් නාන බේසමට බහින්න..හරියටම මේ මම කළා වගේ.. ’’
‘‘මොකක්?’’
‘‘ ඉස්සෙල්ලා ඔයා මාව විස්වාස කරන්නම වෙනවා මේරියන්..’’ ඇය කීවාය. ‘‘ ඒක ලේසියෙන් සිදු නොවන බවත් මම දන්නවා.. මොකද මම ඔයා නිසා..ඇත්තම කතාව මම ඔබට කියන්නම්..ඒ වගේම මම මෙච්චර වෙලා කිව්ව හැම දෙයක්මත් ඇත්ත..’’
‘‘ ඒක එහෙම වෙන්ඩම ඕනෑ..’’ මම කීවෙමි. ‘‘ මොකද මට බොරු කීම පේන්න බෑ.. ඔහේ මම නම් ඔහේටත් ඒක එහෙම්ම වෙන්න ඕනෑ..’’
ගැහැණිය සිනාසුනාය.
‘
‘ සත්තකින්ම..මේ අහන්න මේරියන්.. හැමදේම පැහැදිළි කරන්න ලේසි නෑ …ඒත් බැරිවෙන එකක් නෑ.. අපේ ලෝක දෙක එකිනෙකක ඡායා පිටපත් වගේ සමානයි..මේ උදුන පවා..’’
(මම පිහිය මේසය මත තැබුවෙමි. ඒත් හදිසියකට ගතහැකි දුරකින්..)
ඇය උදුන දෙසට අත දිගුකළා ය.
‘‘ මේක කාල යන්ත‍්‍රයක් මේරියන්.. ඒකත් මේ වගේම මේ ගෙදර ගනිත්දි ම තිබුණු දෙයක්..
අත්වැරදීමකින් හරි මොකක් හරි දේකින් කි‍්‍රයාත්මක වෙනකම් ඒක සාමාන්‍ය උදුනක් විතරයි… අපි, ඒ කියන්නේ මම මයිකල් සහ ඬේන්..ඔබ මේ සිටින පවුල වගේම පවුලක්..’’
‘‘ ඒ කියන්නේ සමාන්තර….’’ මම ඇසීමට පටන්ගත්තා පමණි.
‘‘ මම දන්නෙ නෑ මේරියන්.. මම ලේඛිකාවක් වුණත් කිසිදාක ඔවැනි දේ විස්වාස කළේ නෑ..ඒ වගේම විද්‍යාත්මක සංකල්ප මට කවදාවත් සමීප වෙලත් නැහැ..ඔබ ඒක දන්නව මේරියන්.. මොකද ඔබ මම නිසා..’’
මම හිස වැනීමි. ඔව් මට විද්‍යාව අප‍්‍රසන්නය. දෙවියන් වහන්සේව ප‍්‍රශ්න කිරීමට ලක්කරන පාපකාරී විෂයක් වීමම මදැයි.
‘‘ කොහොම නමුත්..අපි ඔබට වඩා විනාඩි විස්සක් ඉදිරියෙන් සිටි පිරිසක්. ඊයේ.. හරියටම මම ඔබේ මුළුතැන්ගෙයි මතුවූ වෙලාවට වඩා පැය විසි හතරකට කළින්, ඬේන් මුළුතැන්ගෙයි සෙල්ලම් කරමින් හිටියා. මම හිටියේ ඇපල් පුඩිමක් තම්බමින්..’’
මම මතක් කළෙමි.ඇපල් පුඩින්. ඊයේ හවස්වරුව විනාසකළ ඇපල් පුඩිම.
‘‘ ඬේන්ට වුවමණා වුණේ මම එයා එක්ක සෙල්ලම් කරන්නයි. මම පොරොන්දු වුණා..මම වැඩ අහවර කරනකම් එයා මුළුතැන්ගෙයි සෙල්ලම් දුම්රියක් එලවමින් සිටියා.
එයා උදුනේ ටයිමරය විනාඩි විස්සක් පසුපසට කැරකෙව්වේ ඒ වෙලාවේ…’’
‘‘ ඊට පස්සේ මයිකල් ගෙදර ආවා .. ඬේන්ව බැනුම්වලින් බේරගන්න එයා ටයිමරය යාන්තම් ඇටෙව්වා..’’ මම සුසුමක් හෙළීමි. ‘‘දත් දොස්තරලා මොනවද දන්නෙ මේ වගේ දේවල් ගැන ..’’
ඇයත් සුසුමක් හෙළුවාය.
‘‘හැමදේම කිසිම වෙනසක් නොවෙන්න තිබුණා, මගේ ලෝකේ ඒ සිදුවීමට හරියටම පැය විසි හතරක් සම්පූර්ණවෙද්දි ඔයා ආයෙමත් උදුන ක‍්‍රියාත්මක කරලා ටයිමරය විනාඩි විස්සකට ළකුණු නොකරන්න..’’
‘‘ ඒ කියන්නේ මේ හැමදේම මගේ වැරැුද්ද?’’ මම ඇසුවෙමි. (කුමණාකාර ව්‍යාකූල මොහොතක වුවත් අසාධාරණ චෝදනාවන්ට ලක්වීමට මම අකමැති වීමි.)
‘‘ මේරියන්…’’ ඇය යළිත් සුසුමක් හෙළුවාය. ‘‘ මේක කාගෙවත් වැරැුද්දක් නෙමෙයි.. අපේ ලෝක දෙක අතරෙ තියෙන්නේ විනාඩි විස්සක වෙනසක්. තව විනාඩි කිහිපයකින් ඔයාගේ ලෝකෙත් ඊයේ සිදුවීමට පැය විසි හතරක් සම්පූර්ණ වෙනවා. මගේ ඬේන් ටයිමරය ආපස්සට කැරකෙව්ව වෙලාවෙම ඔයාගෙ ඬේන් ටයිමරය කැරකෙව්වා..එ්ක එහෙම්පිටින්ම අහම්බයක්…’’
‘‘ මොහොතක් ඉන්න..’’ හදිසියේ ම මට යමක් මතක් විය. ‘‘ මගෙ ඬේන් ටයිමරය විනාඩි විස්සක් පිටිපස්සට කළේ නෑ..’’
‘‘ මොකක්?? එහෙම වෙන්නෙ කොහොමද? ’’ අනෙක් ලෝකයෙන් ආ මම නොවේ මම විමතිය පළ කළා ය.
‘‘ ඔව්.. ’’ මම ජයග‍්‍රාහී ලීලාවෙන් පැවසුවෙමි. ‘‘ නෑ නේන්නම්.. එයා කළේ ටයිමරය හිර කරපු එක.. ඉස්සරහටවත් පස්සටවත් කරකවන්න බැරි විදිහට. ඔයාගේ ඬේන් විනාඩි විස්සක් පිටිපස්සට ටයිමරය කැරකෙව්වා.. මගෙ කොල්ලා ඒ වෙලාවෙම මේ ලෝකෙ ඉඳන් ටයිමරය හිරකළා..’’
‘‘ ඕ ගෝඞ් !’’ඇය හිසේ අතගසා ගත්තාය.
‘‘තේරෙන්නෙ නැත්ද? ඒක එහෙම නොවෙන්න අපේ ලෝක දෙකේ වෙලාව සමපාත වෙන්නෙ නෑ..’’
‘‘ දැන් ඊට පස්සෙ..?’’
‘‘මොනම ක‍්‍රමේකින් හරි ඔයාව ගෙදර යවන්න ඕන..’’මම කීවෙමි. ‘‘ඊට පස්සෙ මම මේ මඟුල් උදුන ගිනිතියල දානවා..’’ මම කීමි.
‘‘ ඒත් ඊට කලින්, ඔයා කොහොමද මේක තනියම තේරුම් ගත්තේ? ඔයා කියන්නේ ඔයා මට වඩා බුද්ධිමත් කියලද? ’’
ඇය ඇසුවාය.
‘‘ මේ.. ’’ මම මේසය මත වූ පැරණි සඟරාව පෙන්වූයෙමි.
එහිවූයේ සමාන්තර විශ්ව දෙකක් ගැන කතාවකි. විද්‍යා ප්රබන්ධ පිළිකෙව් කළ මට එහි වූ කතාව සැකෙවින් කියෙව්වේ මයිකල් විසිනි.
මේ අතදැකීම ඊට බොහෝ සමාන බව මට වැටහෙමින් තිබුණි.
‘‘ එකම කතාව.. ’’ මම කීවෙමි.
‘‘ මේක අපේ ගෙදරත් තිබුණා..’’ ඇය කීවාය. ‘‘මට මේ කතාව කියෙව්වෙ මයිකල් ’’ ඉනික්බිති ඇය ඇස් විශාල කරගෙන මා දෙස බලා සිටියාය.
‘‘ ඕ ගෝඞ්…!මේ කතාව ඉවර නෑ..’’
‘‘මොකක්… ?’’ මම ඇසීමි.
‘‘ඔයා මුළු කතාවම ඇහුවෙ නෑ..! නේද?, ’’ ඇය ඇසුවාය.
‘‘නෑ.. මම ඒක අහන්න කැමති වුණේ නෑ.. සමහරවිට එයා කියන්න ඇති.. එ්ත් මගෙ ඔළුවට ගියේ නෑ..’’ මම කීමි.
‘‘මේක ලූප් ස්ටෝරි එකක්..’’
‘‘ ඒ කියන්නෙ..??..
‘‘දෙවියනේ.!!.මේ වෙත්දිත් තව කොහෙහරි ලෝකෙක ඬේන් කෙනක් ටයිමරයක් කරකවලා තියෙනවා.. ඔයාට තේරෙනවද ?’’ ඇය ජනේල පඩිය මත වූ ඔරලෝසුව දෙස බැලූවාය.
’’ තව තත්පර කිහිපයකින් මම ඇවිල්ලත් විනාඩි විස්සක් ඉවරවෙනවා. ’’
ඇය කීවාය.
මම තෝන්තු ස්වභාවයෙන් අසා සිටියෙමි. විනාඩි විස්සකට එහායින්දී ලෝකය සෑහෙන්නට යහපත්ව තිබූ බව මට මොනවට ඒත්තු ගියේ ය.
නැවතත් දොර සීනුව නද දුන්නේ ඒ මොහොතේය.
