“තැඹිලි ඇති කුස්සියෙ.. කපාගෙන බීපන්…”
ඔහු කුස්සියට ආවේය. මිරිස් ගල මත මන්නය විය.
තැඹිලි දොර මුල්ලේ ය.
දොරෙන් පහළ බෑවුම ය. ගඟ ය.
ඔහු තැඹිලි ගෙඩියේ ඇස්ස කැපුවේය.
රවුමට. රවුමට. මලක් මෙන්.
ඇස්ස විසි කළේ ය. කැළණි ගඟට.
කාමරයට ආවේය.
මන්නයද – තැඹිලි ගෙඩියද ගෙන.
මන්නයෙන් කෙටුවේය. පිබිදීමෙන් – නිවීමෙන් පසු නිදා සිටින්නාගේ මුහුණට තැඹිලි වතුර විසිවෙන ලෙස.
“රත්නෙ අයියේ…”
පිබිදුණු, නිදාසිටි ඔහු වෙත තැඹිලි ගෙඩිය දිගු කළ කුසුම්සිරි, මන්නය ඇඳ යටින් තබා ඇඳේ වැතිරුණේය. .
” වරෙං යකෝ එළියට ” ඈ කෑ ගෑවාය.
ඔහු තවත් සිපරය ඇතුළට වී ගුලි වුණේය. කුඩා වෙමින්. ඇකිළෙමින්. පැකිළෙමින්.
ඈ ඇඳ යටින් මන්නය අතට ගත්තාය.
කෙටුවාය. යටි බඩට.
වසරකට පහ බැගින් සිව්වසරක ප්‍රමාණයට.
වෙන්වන සේ එකක්. ගෙලට.
බිත්තියේ – චීත්තයේ – දෙ මුහුණුවල
ලේ ය.
ඈ චීත්තය හා තනපට පිටින් මහපාරේය.
අතක හිසය. අනෙකේ මන්නයය.
තාන්තුවාවෙන් ය.
“සීලක්කේ .. !” ඒ traffic පොලිස් කුමාරසිරි ය. පොලිස් තොප්පිය හිසේ නොව අතේය.
” මං අරූව ඉවර කළා… ” ඈ හති ලෑවාය. හිස පෑවාය.
“ඌ බුදියන්නෙ කොල්ලො එක්ක.. ”
.
” මොකා ? උඹ මගෙ රත්නෙ අයියව මැරුවා..”
පොලිස් තොප්පිය බිම වැටුණි.
වෙන්කළ හිස ද – ටංටකස් හඬකින් මන්නයද.
“මගෙ පනේ ….! උඹට මේ මොකද වුණේ ”
වෙන්කළ හිස බදාගෙන හඬන කුමාරසිරිය.
